Δικαιοσύνη, δικαιοσύνη, δικαιοσύνη! Ανέκραξε τρεις, συγκινημένος ο Αριστοτέλης Παυλίδης. Είμαι καθαρός, προσέθεσε. 146 του είπαν ΟΧΙ θέλει ψάξιμο η περίπτωσή σου φιλαράκι. 144 είπαν «δεν πάει στο διάολο που θα τρέχουμε τώρα για σταυρούς και πιάνουμε και ζέστες - ξέρουμε, αλλά δεν θα σε ψάξουμε άλλο».Και κάπως έτσι, η σεμνή τελετή έληξε. Τα φώτα της ράμπας έσβησαν και οι χτύποι της καρδιάς όσων έχουν «δουλειές εν εξελίξει», επανήλθαν στο πρότερο τέμπο τους.
Και η ζωή συνεχίζεται. Και το κουκούλωμα πάει σύννεφο, όπως ακριβώς βαρεθήκαμε να το βλέπουμε στην ωραία μας χώρα.
Ήμουνα νιος και γέρασα… με ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δεν φάνηκε ακόμα. Με τις υγείες μας…
1 σχόλιο:
τα παραθυρα
Αφησε τά παράθυρα , ανοιχτά
νά μπαινει ελευθερα το φως, κι οι θόρυβοι της νυχτας....
Θελω ν, ακούω τις οιμωγές των γλάρων
οταν υποψιάζονται,
πως τα καράβια πουφυγαν, δεν θά
γυρισουν πίσω..
αστ, ανοιχτά, μη κλεινεις
τά πατζούρια....Αν κάποιο
μετανιωσει κι επιστρεψει,
νά τ, ακούσουμε...
Χ. Φ
Που ξερεις, Δημήτρη μου, μπορει
αυτο που θά επιστρ΄ρψει ναναι τι δικό σου....
Δημοσίευση σχολίου