Πάμε σαν άλλοτε…

Πρωτομαγιά. Άνοιξη… και καταχνιά. Η παλιά Μαγιάτικη ατμόσφαιρα έχει πάει προ πολλού περίπατο. Ο βραδιές μας δεν έχουν πια φεγγάρι. Και οι μέρες μας έχουν μια μουντάδα, μια μελαγχολία που πληγώνει. Τα παιδιά που χάθηκαν στους αγώνες, δεν βλέπουν συνέχεια. Δεν αισθάνονται δικαίωση. Ο αγώνας συνεχίζεται -έτσι πρέπει. Αλλά η ελπίδα, δεν μένει πια εδώ. Ατέλειωτες οι προσβολές των σκληρά εργαζομένων πολιτών. Καθημερινός ο εμπαιγμός. Καθημερινή και η αγωνία για ένα αύριο που δεν φαίνεται φωτεινό. Άλλος ένας χαμένος Μάης. Περιμένουμε τώρα τα στάχια του καλοκαιρού. Αλλά κάτι πρέπει και εμείς να κάνουμε για να ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη μας. Γιατί αν καρτεράμε απ' τους μεγάλους, όσο κι αν κλαίμε, δεν θα κάνει ποτέ ξαστεριά. Και ο άλλος Μάης θα είναι σίγουρα χειρότερος...