Ζητείται ελπίς…

Της κοινωνίας η διαφορά διευρύνεται. Και αυτές τις εορταστικές μέρες αναδεικνύεται εκκωφαντικά. Η καμπάνα χτυπάει πάντα για τα ίδια θύματα. Τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Τους απανταχού καταφρονεμένους που συνεχίζουν να μην έχουν στον ήλιο μοίρα. Οι πομπώδεις διακηρύξεις και τα «μέτρα» των κυβερνώντων ακούγονται σαν πένθιμο εμβατήριο στα αυτιά των πεσμένων. Οι φτωχοί συνωστίζονται στο αιώνιο καναβάτσο τους. Και οι ιαχές των βολεμένων της εξέδρας καλύπτουν το γοερό τους κλάμα. Στο στημένο στοίχημα πάντα κερδίζουν οι ίδιοι. Η Ανάσταση άργησε ακόμα ένα χρόνο. Ζητείται ελπίς…